PN-EN ISO 1182
Laboratorium
BADANIE NIEPALNOŚCI MATERIAŁÓW METODAMI WG PN-EN ISO 1182 I KODEKSU FTP CZĘŚĆ 1 IMO
Zasada metody.
Badania niepalności materiałów metodą wg ISO 1182 przeprowadza się w elektrycznym piecu rurowym o średnicy wewnętrznej 75 mm. Przed badaniem piec należy rozgrzać do ustabilizowanej temperatury 750 +/- 5 oC.
Rys. 1. Stanowisko do badania niepalności materiałów
W czasie badań określa się:
- temperaturę pieca w funkcji czasu,
- temperaturę powierzchni próbki w funkcji czasu,
- temperaturę wewnątrz próbki w funkcji czasu,
- czas zapłonu próbki,
- czas zakończenia palenia się próbki,
- ubytek masy próbki.
Badanie prowadzi się do momentu uzyskania końcowej równowagi cieplnej. Przyjmuje się, że stan końcowej równowagi cieplnej został osiągnięty, gdy szybkość zmian temperatur: pieca, powierzchni próbki i wnętrza próbki nie przekracza 0.2 oC/min.
Na podstawie uzyskanych wyników pomiarów oblicza się:
- czas palenia się próbki,
- maksymalny przyrost temperatury pieca
- maksymalny przyrost temperatury powierzchni próbki
- maksymalny przyrost temperatury wnętrza próbki
- względny ubytek masy próbki.
Uzyskane wyniki stanowią podstawę do klasyfikacji badanego materiału.
Próbki do badań. Badaniu poddaje 5 próbek w kształcie walca o średnicy 45 mm i wysokości 50 mm. Próbki należy pobierać tak, aby reprezentowały rzeczywisty układ użytkowy. Należy badać materiały o grubości nominalnej do 50 mm, wykorzystując ich całkowitą grubość. W przypadku materiałów jednorodnych o grubości większej niż 50 mm należy odciąć odpowiednią warstwę materiału, aby grubość próbki zmniejszyć do 50 mm. Jeżeli grubość materiału jest inna niż 50 mm próbki o wysokości 50 mm należy wykonać z odpowiedniej liczby, ułożonych poziomo, warstw materiału. Zamocowana w uchwycie próbka wielowarstwowa powinna być mocno ściśnięta (bez nadmiernego nacisku) za pomocą dwóch cienkich drutów stalowych o średnicy ˂= 0,5 mm w celu zapobieżenia wystąpieniu szczelin powietrznych między jej warstwami przed badaniem. Warstwy należy tak rozmieścić, aby gorący koniec termopary środka próbki znajdował się wewnątrz jednej z warstw. Nie powinien znajdować się w miejscu styku warstw próbki.
Zastosowanie metody badawczej:
- budownictwo morskie (zgodnie z wymaganiami Kodeksu FTP część 1 IMO),
- budownictwo lądowe (zgodnie z wymaganiami PN-EN 13501dla euroklas: A1, A1fl, A2 i A2fl)
- kolejnictwo (zgodnie z wymaganiami PN-EN 45545-2).