DIN 53438
Laboratorium
BADANIA ZAPALNOŚCI MATERIAŁÓW METODAMI WG DIN 53438-2 I DIN 53438-3
Zasada metody.
Badania przeprowadza się w komorze z wymuszoną wentylacją. Próbkę w pozycji pionowej poddaje się działaniu płomienia znormalizowanego źródła podpalania o wysokości 20 mm. Czas oddziaływania płomienia 15 s. Po upływie czasu oddziaływania odsuwa się palnik.
Rys. 1. Stanowisko do
badań zapalności materiałów
Stosuje się dwie metody oddziaływania źródła podpalania na próbkę:
- podpalanie powierzchni próbki,
- podpalanie krawędziowe próbki.
W czasie badań określa się:
- wystąpienie zapłonu,
- czas palenia się próbki,
- zasięg płomienia,
- osiągnięcie przez wierzchołek płomienia odległości 150 mm powyżej punktu przyłożenia płomienia i czas po którym to nastąpiło,
- opad kroplisty (wystąpienie zapalenia się papieru),
Próbki do badań.
W każdych warunkach ekspozycji musi być badane pięć reprezentatywnych próbek wyrobu.
Wymiary próbek:
dla podpalania krawędziowego
- długość 190 mm,
- szerokość 90 mm,
dla podpalania powierzchniowego
- długość 230 mm,
- szerokość 90 mm.
Z materiałów mających różne stopnie palności w różnych kierunkach należy pobrać po pięć (lub więcej) próbek w każdym kierunku. Badania przeprowadza się dla próbek o grubości materiału/wyrobu stosowanego w praktyce. Materiały (wyroby) o normalnej grubości poniżej 60 mm powinny być badane przy ich pełnej grubości. W przypadku materiałów (wyrobów) o normalnej grubości większej od 60 mm należy zmniejszyć ich grubość do 60 mm przez obróbkę mechaniczną ich powierzchni nieeksponowanej.
Zastosowanie metody badawczej: niemieckie budownictwo lądowe.