PN-EN ISO 1716

Laboratorium

WYZNACZANIE POTENCJAŁU CIEPLNEGO MATERIAŁÓW METODĄ WG PN-EN ISO 1716

Metoda badania.

Pomiar polega na całkowitym spalaniu próbki materiału w atmosferze tlenu pod ciśnieniem w bombie kalorymetrycznej zanurzonej w wodzie i na pomiarze przyrostu temperatury tej wody. Ciepło spalania materiału wylicza się po wyznaczeniu poprawek na dodatkowe efekty cieplne mnożąc przyrost temperatury przez wartość cieplną kalorymetru.

Stanowisko do wyznaczania potencjału cieplnego materiałów

Próbki do badań.

Próbka powinna być dostatecznie duża i w pełni reprezentatywna, szczególnie w przypadku materiałów niejednorodnych. Wyrób musi być określany przez każdy ze składników, z uwzględnianiem składników drugorzędnych. Jeśli wyrób niehomogeniczny nie moce być rozdzielony to składniki musza być dostarczone osobno. Wyrób może być rozdzielony jeśli możliwe jest oddzielenie jednego składnika od drugiego tak, że na składniku badanym nie ma naklejonych części innego składnika. Z reprezentatywnej masy wyrobu homogenicznego lub składnika wyrobu niehomogenicznego tworzy się próbkę z co najmniej pięciu wyrywkowo pobranych części w poprzek grubości. Masa próbki musi wynosić minimum 50g dla wyrobu homogenicznego lub składnika zasadniczego wyrobu niehomogenicznego. Masa próbki składnika drugorzędnego wyrobu niehomogenicznego musi wynosić minimum 10g.

Liczba próbek.

Badaniu poddaje się trzy próbki (niektóre systemy klasyfikacji wymagają większej liczby badań). Jeśli wymagania co do ważności wyników badań nie są spełnione, należy wykonać badania dwóch dodatkowych próbek.

Zastosowanie metody badawczej:

budownictwo lądowe (zgodnie z wymaganiami PN-EN 13501 dla euroklas: A1, A1_fl, A1_L, A2, A1_L, A2_fl,i A2_L),
budownictwo morskie (zgodnie z wymagania Kodeksu FTP część 5 IMO).