PN-EN ISO 11925-2
Laboratorium
BADANIA ZAPALNOŚCI WYROBÓW I MATERIAŁÓW METODAMI WG PN-EN ISO 11925-2
Zasada metody.
Badania przeprowadza się w komorze z wymuszoną wentylacją. Próbkę w pozycji pionowej poddaje się działaniu płomienia znormalizowanego źródła podpalania o wysokości 20 mm.
Stanowisko do badań zapalności materiałów
Czas oddziaływania płomienia 15 s, 30 s lub 60 s. Po upływie czasu oddziaływania odsuwa się palnik.
Stosuje się dwie metody oddziaływania źródła podpalania na próbkę:
- podpalanie powierzchni próbki dla wszystkich wyrobów objętych zakresem stosowania normy,
- podpalanie krawędziowe próbki dla wyrobów, które podczas zapalania powierzchniowego nie uległy zapaleniu.
W czasie badań określa się:
- wystąpienie zapłonu,
- czas palenia się próbki,
- zasięg płomienia,
- osiągnięcie przez wierzchołek płomienia odległości 150 mm powyżej punktu przyłożenia płomienia i czas po którym to nastąpiło,
- opad kroplisty (wystąpienie zapalenia się papieru),
Próbki do badań.
Standardowy wymiar próbek to 250x90mm. W każdych warunkach ekspozycji musi być badane minimum sześć reprezentatywnych próbek wyrobu. Trzy próbki należy wycinać wzdłuż a trzy w poprzek wyrobu. Jeśli wyrób jest asymetryczny wzdłuż grubości a w praktycznym zastosowaniu obie powierzchnie mogą być eksponowane na działanie źródła zapalenia, to bada się oddzielne serie próbek dla obydwóch powierzchni. Jeśli wyrób na swej powierzchni ma obszary wyraźnie się różniące, ale każdy z tych obszarów spełnia wymagania charakterystyki powierzchni, wtedy należy wykonać więcej niż jedną serię badań do pełnej oceny wyrobu. Jeśli wyrób jest stosowany z osłoniętymi krawędziami ale może być także stosowany z krawędziami nie osłoniętymi, badania należy wykonać na próbkach z krawędziami osłoniętymi i nieosłoniętymi.